Όσοι ενδιαφέρονται να προμηθευτούν αυθεντικό Αγιορείτικο Μοσχοθυμίαμα, μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα της Ι.Μ. Δοχειαρίου, κάνοντας κλικ ΕΔΩ
Ἡ Μονή Δοχειαρίου, 10η στή σειρά τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἱδρύθηκε στό τέλος τοῦ 10ου αἰώνα πάνω ἀπό τό λιμάνι τῆς Δάφνης καί ἀφιερώθηκε στόν Ἅγιο Νικόλαο. Μέσα σέ λίγα χρόνια ὅμως ἐπιθέσεις καί λεηλασίες πειρατῶν ἀνάγκασαν τούς μοναχούς νά ἐγκαταλείψουν τόν τόπο καί νά ἀναζητήσουν νέα τοποθεσία γιά ἐπανεγκατάσταση τῆς Μονῆς. Μέ ἄδεια τοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐγκαταστάθηκαν στή σημερινή θέση τῆς Μονῆς, δυτικά τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος, ὅπου προϋπῆρχε μονύδριο καί ναός τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ.
Πρῶτος ἡγούμενος, πού μαρτυρεῖται στίς πηγές, εἶναι ὁ ὅσιος Νεόφυτος. Καταγόταν ἀπό τήν Κων/λη καί πρόσφερε τήν περιουσία του γιά τήν ἀνοικοδόμηση τῆς Μονῆς. Κατά τήν ἵδρυση τοῦ κεντρικοῦ ναοῦ ἔλαβε χώρα τό θαῦμα τῶν Ταξιαρχῶν Μιχαήλ καί Γαβριήλ:
Ἡ Μονή κατεῖχε ἕνα μεγάλο κτῆμα στό μεσαῖο πόδι τῆς Χαλκιδικῆς, στή Σιθωνία. Ἐκεῖ λίθινη στήλη ἔγραφε: «ὅποιος μἐ κτυπήσει στό κεφάλι θά βρεῖ θησαυρό». Νέος πού ἔβοσκε ζῶα τῆς Μονῆς ἔσκαψε στό σημεῖο πού τελειώνει ἡ σκιά τῆς στήλης κατά τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου, ἀνακάλυψε τό θησαυρό καί ἐπέστρεψε στή Μονή, γιά νά τό ἀναφέρει στόν ἡγούμενο. Ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε τρεῖς μοναχούς συνοδεία, γιά νά φέρουν τό θησαυρό στή Μονή. Οἱ μοναχοί ὅμως δελεάσθηκαν ἀπό τό χρυσάφι, ἔδεσαν τή πέτρα πού σκέπαζε τό δοχεῖο στό λαιμό τοῦ νέου, τόν ἔριξαν στή θάλασσα καί ἔκρυψαν τό θησαυρό στόν ἀρσανᾶ. Οἱ ἀρχάγγελοι ὅμως σήκωσαν τό νέο ζωντανό ἀπό τή θάλασσα καί τόν μετέφεραν στό ναό, ὅπου ὁ ἡγούμενος τόν ἀναγνώρισε. Ὅταν τό πρωΐ ἐπέστρεψαν οἱ τρεῖς μοναχοί, συνάντησαν μπροστά τους ἀναπάντεχα τό νέο, μετανόησαν καί πρόσφεραν τό θησαυρό στόν ἡγούμενο. Μέ τά χρήματα αὐτά ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀνοικοδόμηση καί ἁγιογράφηση τοῦ ναοῦ καί ἀγοράσθηκαν νέα κτήματα στή Χαλκιδική. Ἡ μνήμη τῶν ὁσίων Νεοφύτου καί τοῦ θείου του Εὐθυμίου τιμᾶται στίς 9 Νοεμβρίου, ἑπομενη τῆς πανηγύρεως τῶν Ταξιαρχῶν. Τό θαῦμα τοῦτο ἱστορεῖται σέ παρεκκλήσι τοῦ Μυστρᾶ καί στό καθολικό τῆς Μονῆς τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ στό Λέσνοβο τόν ΙΓ´αἰ. Ἀπό τόν ΙΓ´ αἰ. ἡ Μονή πλέον ὀνομάζεται Μονή τῶν Ταξιαρχῶν.
Ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Ἀνδρόνικου Β´ Παλαιολόγου μέ ὑπόδειξη τῶν Ἀρχαγγέλων στό μοναχό Θεόδουλο, στά ἀριστερά τοῦ Καθολικοῦ βρέθηκε καθαρό καί εὔγευστο νερό, πού τό ὀνόμασαν ἁγίασμα,
Άρχές τοῦ ΙΣΤ´ αἰ. ὁ ἱερέας Γεώργιος ἀπό τήν Ἀδριανούπολη θεραπεύθηκε ἀπό τό ἁγίασμα τῆς Μονῆς καί ἀφιέρωσε τήν περιουσία του στήν ἀνακαίνισή της. Ἀκόμα ἐνίσχυσαν τότε τή Μονή ὁ ἡγεμόνας τῆς Μολδαβίας Πέτρος Ράρες καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος Πρόχορος.
Κτίτορας τοῦ Καθολικοῦ ναοῦ τό 1568 (μετά ἀπό καταστροφικό σεισμό) ἔγινε ὁ ἡγεμόνας τῆς Μολδοβλαχίας Ἀλέξανδρος Λαπουσνεάνου μέ τή γυναίκα του Ρωξάνδρα καί τό γιό του Μπόγδανο.
Τό 1660 ἡ Μονή ἀνακηρύσσεται Πατριαρχικό Σταυροπήγιο.
Τό 1664 ἡ παλαιά τοιχογραφία τῆς Παναγίας Γοργοεπηκόου ἔξω ἀπό τήν Τράπεζα θαυματουργεῖ στόν τραπεζάρη μοναχό Νεῖλο. Ἀπό τότε καθίσταται προστάτις τῆς Μονῆς μέ τό ὄνομα «Γοργοϋπήκοος».
Ἡ Μονή, μετά ἀπό 300 χρόνια ἰδιόρυθμου βίου, κατέστη πάλι κοινοβιακή τό 1980 ὑπό τή συνοδεία τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Γρηγορίου Ζουμή.