Ένας έρωτας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη χάραξη των ελληνοτουρκικών συνόρων στονΈβρο, που καθορίστηκαν από τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Όπως γράφουν το ibna και ο Σπύρος Σιδέρης, σύμφωνα με σχετικό άρθρο της Συνθήκης της Λοζάνης, τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας θα ακολουθούσαν τη μέση γραμμή, αφήνοντας στην Τουρκία, το Κάραγατς. Όμως ο Έβρος, όπως και όλα τα ποτάμια, μεταβάλλει το βάθος και τα τοιχώματα της κοίτης ανάλογα με τις μετατοπίσεις της άμμου και την ισχύ των ρευμάτων. Στη διαδρομή του αυτό το ποτάμι δημιουργεί νησάκια και διχαλώσεις, κυρίως στις εκβολές του, όπου δημιουργούνται δύο βραχίονες, που σχηματίζουν το μεγάλο και εύφορο Δέλτα, με την εύφορη νησίδα του «Γκιαούρ Αντά».
Το πρόβλημα που είχε η επιτροπή χάραξης των συνόρων σ΄ αυτό το χώρο ήταν να καθορίσει, με βάση την ποσότητα του νερού που έχυνε στη θάλασσα ο Έβρος στη «Μονάδα του χρόνου», (γινόμενο διατομής στο χώρο της εκβολής σε τ.μ., επί της ταχύτητας του ρεύματος σε μέτρα ανά δευτερόλεπτο), τον κύριο βραχίονα του. Αν γινόταν τότε αποδεκτό ότι ο κύριος βραχίονας ήταν ο Δυτικός, θα είχε σαν συνέπεια την χάραξη των Ελληνοτουρκικών συνόρων σε απόσταση 80 χιλιομέτρων από την Αλεξανδρούπολη. Έπρεπε λοιπόν να πεισθεί η Επιτροπή ότι ο κύριος ρους του Έβρου ήταν ο Ανατολικός, οπότε η νησίδα «Γκιαούρ Αντά» θα ήταν οριστικά Ελληνική.
Την τριμελή επιτροπή αποτελούσαν ο Πρόεδρος Συνταγματάρχης του Ολλανδικού Στρατού, ένα Έλληνας Αξιωματικός του Μηχανικού κι ένας Τούρκος. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, ο Έλληνας Λοχαγός Μηνιωτάκης, είχε συνάξει σχέσεις με τη κόρη του Ολλανδού Συνταγματάρχη.
Η Ελληνική επιτροπή με τον Λοχαγό Μηνιωτάκη, μετρούσε την ταχύτητα του δυτικού Βραχίονα όταν η θάλασσα είχε πλημμυρίδα, οπότε η ταχύτητα του ρεύματος κατέβαινε κάτω από την ροή του, και του Ανατολικού όταν η θάλασσα είχε άμπωτη, οπότε η ταχύτητα του ρεύματος ανέβαινε πάνω από την κανονική. Με αυτόν τον τρόπο παρουσίαζαν στην επιτροπή ως κύριο ρου τον Ανατολικό, παρά το ανεξήγητο του πράγματος για τους Τούρκους αντιπροσώπους.
Η ερωτευμένη κόρη άσκησε την επιρροή στον πατέρα της, πρόεδρο της Επιτροπής και για την χάραξη των Ελληνο-Τουρκικών συνόρων. Τότε, έγινε αποδεκτός, ως κύριος ρους του Έβρου ο «Ανατολικός», που απέχει 18 χιλ. από την Αλεξανδρούπολη. Έτσι η επίμαχη νησίδα έγινε οριστικά Ελληνική.
ΠΗΓΗ: ibna.gr