Με αφορμή, τις δύσκολες μέρες που περάσαμε στο 401 ΓΣΝ, θα θέλαμε να εκφράσουμε τις εγκάρδιες και ειλικρινείς ευχαριστίες μας προς το νοσηλευτικό και βοηθητικό παραϊατρικό προσωπικό της Διακλαδικής Καρδιοχειρουργικής Κλινικής και της ΜΕΘ. Όλοι τους, μας φέρθηκαν άψογα, μας βοήθησαν, μας περιέθαλψαν με κάθε δυνατό τρόπο, σε όλη την διάρκεια της νοσηλείας του γιού μας. Θα θέλαμε να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία για να ευχαριστήσουμε τον ΆΝΘΡΩΠΟ –Επιστήμονα, Γενικό Αρχίατρο Χριστόφορο Κωτούλα, του οποίου η συνδρομή και η στήριξη ήταν καθοριστική, ζωτικής σημασίας, κυριολεκτικά. Συγκεκριμένα πήρε από το χέρι τον 17χρονο γιο μας και με τη βοήθεια του Θεού τον κράτησε στη ζωή. Ευχαριστούμε όλη την ιατρική ομάδα και την εξωσωματίστρια που βοήθησαν τον γιο μας.
Μετά την διάγνωση του προβλήματος υγείας του γιού μας, οι περισσότεροι μας πρότειναν ως βέλτιστη λύση να απευθυνθούμε σε γνωστό ιδιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών, λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης.
Βρεθήκαμε στο 401 ΓΣΝ, μετά από προτροπή καλού φίλου και συναδέλφου και κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον θεράποντα ιατρό, ο οποίος αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα της κατάστασης, έδρασε πρώτα απ΄όλα ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ, πατέρας και παράλληλα ως εξαίρετος ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ. Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, χειρουργήθηκε ο γιος μας, χωρίς τα γνωστά «μη υπαρκτά τερτίπια» των ιατρών των λοιπών Δημόσιων Νοσοκομείων που κατά καιρούς ακούμε από γνωστούς μας, (δεν αποτελούν βέβαια τον κανόνα, αλλά υπάρχουν).
Σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε, ως πατέρας αλλά και λόγω επαγγελματικής ευαισθησίας ίσως και διαστροφής, μιας και δεν έχει περάσει αρκετός καιρός που έχω αποστρατευτεί, να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, χωρίς βέβαια να διεκδικώ το αλάθητο:
Μέχρι τώρα δόξα το Θεό, δεν μας είχε τύχει να επισκεφθούμε τα Στρατιωτικά Νοσοκομεία. Τόσα χρόνια επαναλάμβανα προς τους υφισταμένους μου ότι τα Σώματα έχουν την ίδια αποστολή τόσο στην ειρηνική περίοδο όσο και σε καιρό πολέμου ή ότι ως στελέχη των Σωμάτων, «πολεμάμε» καθημερινά. Ως τρίτος παρατηρητής, απλά διαπίστωσα ότι οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι δεν πολεμάνε απλά, αλλά είτε σώζουν ζωές, είτε δίνουν ελπίδα και αξιοπρέπεια στους νοσηλευόμενους.
Διαπίστωσα την σημασία που έχει, για την βελτίωση-οξυγόνωση του συστήματος, η μετεκπαίδευση των Στρατιωτικών Ιατρών, η αποστολή τους σε σχολεία του εξωτερικού, το δικαίωμα τους να εργάζονται ως ιδιώτες και να συμμετέχουν σε ιατρικά συνέδρια, καθώς προσπαθούν να εφαρμόσουν γνώσεις/τεχνικές που εφαρμόζονται στο εξωτερικό αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, την ώρα που πολλές φορές έρχονται αντιμέτωποι με την νοοτροπία του «έτσι γίνεται», «το χαρτί πρέπει να φύγει στην ώρα του» «η γραμματοσειρά στο POWER POINT δεν είναι η σωστή» κλπ.
Σε κάθε περίπτωση το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις σεβόμενοι τον όρκο που έδωσαν τους τιμάει σε προσωπικό επίπεδο, ενώ μόνο όφελος προκύπτει γι´άυτές και τα στελέχη τους. Καθόσον:
Θα μπορούσαν να έχουν φύγει από τον Στρατό, χωρίς να έχουν κάποια οικονομική ζημία, μάλλον το αντίθετο θα συνέβαινε , χωρίς να παλεύουν για τα αυτονόητα. Η απώλεια μιας τέτοιας τεχνογνωσίας δεν θα είχε επίπτωση όπως συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις σε αύξηση του ποσοστού μη διαθεσιμότητας των μέσων, το οποίο με αύξηση των πόρων ή με σκληρή εκπαίδευση διορθώνεται, αλλά σε απώλεια ανθρώπινών ζωών.
Θα μπορούσαν απλά να εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους, να βελτιώνουν την οικονομική τους κατάσταση, χωρίς να τους ενδιαφέρει να εφαρμόσουν αυτά που έχουν ζήσει στο εξωτερικό, προσαρμόζοντας τα στις ανάγκες της υπηρεσίας, άλλα να ακολουθήσουν την πεπατημένη, απλά για να γίνουν…
Με την παραμονή τους στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων τις προβάλουν με τον καλύτερο τρόπο στην κοινωνία, καθώς παρέχουν τόσο εξειδικευμένες υπηρεσίες και σε ασθενείς πέραν των Στρατιωτικών.
Με την παραμονή τους στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων ενισχύουν την εμπιστοσύνη των στελεχών προς την υπηρεσία, καθώς αποτελεί το έμπρακτο ενδιαφέρον της, προς τα στελέχη και τις οικογένειες τους. Εξάλλου η πλειονότητα από εμάς, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να επιλέξει κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο.
Ελπίζω η υπηρεσία να αφουγκράζεται και να στηρίζει τις ανησυχίες και το όραμα αυτών των στελεχών, για καλύτερες και πιο εξιδεικευμένες παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας προς τους ασθενείς. Γιατί μετά από τόσα χρόνια υπηρεσίας, έχω καταλήξει δυστυχώς στο συμπέρασμά ότι το πλεονέκτημα που έχουμε ως απόφοιτοι των παραγωγικών σχολών (άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, μεγάλωμα σε ένα οργανωμένο περιβάλλον, υπηρέτηση σε έναν οργανισμό με δομές πρωτοποριακές για τα ελληνικά δεδομένα κατά τις προηγούμενες δεκαετίες) έχει γίνει μειονέκτημα καθώς:
Γκρινιάζουμε, όχι πάντα άδικα, χωρίς να έχουμε επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω μας σε ότι αφορά τους ρυθμούς εργασίας, τα ωράρια, τις απολαβές, τις διευκολύνσεις, τα εργασιακά δικαιώματα, την ταχύτητα αλλαγής των πάντων.
Βάζουμε ευκολά ταμπέλες, αρνούμενοι οποιαδήποτε αλλαγή, σε ανθρώπους (ευτυχώς υπάρχουν και αυτοί, σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας), που έχουν την γνώση, τις εμπειρίες, το σθένος, το όραμα και την θέληση, να διεκδικήσουν, να βελτιώσουν- αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Προτιμούμε ακόμη και να πηγαίνουμε από το δύσβατο γνωστό μονοπάτι παρά από τον ασφαλτοστρωμένο σύντομο δρόμο, μονό και μόνο γιατί «έτσι γίνεται».
Ακολουθούμε την πεπατημένη με κύριο στόχο την υπηρεσιακή μας εξέλιξη αδιαφορώντας για την πραγματικότητα, τις ανάγκες των υφισταμένων, την καλυτέρευση του συστήματος, την εναρμόνιση-καλυτέρευση των υπαρχουσών δομών σύμφωνα με τα υφιστάμενα νέα πρότυπα, την καλυτέρευση των συνθηκών μέσα στις οποίες θα κληθούν να πορευτούν τα νέα στελέχη που αποφοιτούν από τις παραγωγικές σχολές.
Κλείνοντας, ευχόμαστε στο προσωπικό της Διακλαδικής Καρδιοχειρουργικής Κλινικής, δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουν να εργάζονται με τον ίδιο ζήλο και αυταπάρνηση, ελπίζοντας, με την αρωγή και την υποστήριξη της Υπηρεσίας.
Οι Γονείς
ενός ευλογημένου 17χρονου
(τα στοιχεία βρίσκονται στη διάθεση του kranosgr.com)