Είμαι Αξιωματικός του ελληνικού στρατού
Είμαι λοχαγός
Είμαι μητέρα
Σύζυγος
Είμαι γυναίκα
Διάβασα
Σπούδασα
Αγωνιστηκα
Υπηρετησα και συνεχίζω να υπηρετώ
προθύμως
όμως πλέον το άνευ αντιλογίας που ορκίστηκα έχει γίνει αβάσταχτο.
Δεν είμαι φεμινιστρια
Ποτέ δεν υπήρξα.
Λάθος ή σωστό
πιστεύω στις αξίες πατρίδα θρησκεία οικογένεια.
Έτσι μεγάλωσα.
Η οικογένεια μου δεν είχε πολλά…
Είχε όμως αξιοπρέπεια…
Το τελευταίο διάστημα όμως δεν ξέρω πια που να πιστέψω.
Ακροβατώντας ανάμεσα στην απελπισία και την παραίτηση.
Να πετάξω τόση προσπάθεια από το παράθυρο ή να συνεχίσω να ανέχομαι να υπομένω και να ελπίζω ότι στα 33 μου χρόνια υπάρχουν ακόμα περιθώρια να αλλάξουν τα πράγματα.
Είμαι λοχαγός του ελληνικού στρατού και αν αναρωτιέστε γιατί οι αξιωματικοί μας παραιτούνται συνεχίστε να διαβάζεται.
Σαν νεαρή ανθλγος τοποθετήθηκα στον ακριτικό Έβρο.
Δούλεψα αμοιγώς με άνδρες συναδέλφους καθώς εκείνη την περίοδο δεν είχε μετατεθεί θύλη προσωπικό στην μονάδα μου.
Έδωσα όλη μου την ενέργεια να μάθω, να γίνω καλύτερη.
Διοίκησα λόχο από την πρώτη μέρα και εκπαίδευσα νεοσύλλεκτους.
Προσπάθησα να τους μεταδώσω το πάθος και την αγάπη μου για την πατρίδα με ενσυναίσθηση και αγάπη. Ανταμοιβή μου ότι ακόμα και τώρα θα σηκώσουν το τηλέφωνο στη γιορτή μου και θα στείλουν μήνυμα “που σαι λοχαγέ δεν σε ξεχνώ”…
Δεν υπολόγιζα ωράριο και κούραση και φυσικά χρήματα, τα οποία δεν είχα.
Πήρα συγχαρητήρια για την δουλειά μου και μου έσφιξαν τα χέρια τρεις ταξίαρχοι
Δύο γεπς
Δύο διτ
Ένας σωματάρχης και Ένας δκτης στρατιάς που μου έδωσεκαι μετάλλιο της Στρατιάς.
Για τη δουλειά μου…
Τότε όμως είδα και την άλλοι πλευρά…
Οι δκτες μου…
Όχι όλοι…Ένας ΜΟΝΟ με αντιμετώπισε σαν ισάξια και μου έδωσε φτερά και αναγνώριση.
Έλεγαν ότι τα βραβεία και οι έπαινοι ήταν όπως άκουγα χαρακτηριστικά “για τα ωραία της μάτια “.
Θύμωνα
Έκλαιγα και κάθε φορά έλεγα όχι εγώ αξίζω…
Και δούλευα πιο σκληρά.
Αρρωσταίνει ξαφνικά ο πατέρας μου…
Ανίατη ασθένεια “νόσος του κινητικού νευρώνα “
Κατέληξε σε 7 μήνες.
Ζητάω άδεια την πρωτοχρονιά διότι ενημερώνω ότι μάλλον είναι η τελευταία που θα τον έχουμε μαζί μας…
Η απάντηση …
“Πρωτοχρονιά θα πάρω εγώ γιατί είμαι υπολοχαγός αρχαιότερος από εσένα…”
Το υπέμεινα…
Και δυο εβδομάδες αργότερα ο πατέρας μου διασωληνώθηκε…
Όταν κατάφερα να κατέβω στην Αθήνα δεν τον πρόλαβα “ξύπνιο”.
Μια εβδομάδα μετά έφυγε στα χέρια μου στην νευρολογική κλινική του 401 ΓΣΝ.
Μόνη παρηγοριά οι γιατροί που ήταν δίπλα μου να πουν έναν καλό λόγο…
Μετά έπρεπε να μαζέψω τη δύναμη μου και να συνεχίσω…
Και συνέχισα χωρίς να ξέρεις κανένας τπτ.
Ξεκίνησα να αποπληρώνω τα χρέη και να συντηρώ μητέρα και αδερφή μικρή που είχαν μείνει πίσω.
Δεν ενόχλησα την υπηρεσία…
Δεν πήρα ποτέ πουθενά τηλέφωνο…
Ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης…
Παντρεύτηκα…
Έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδάκι
Την μεγαλύτερη ευλογία…
Που όμως για την υπηρεσία είναι πρόβλημα…
Διότι την μία ώρα και ένα τέταρτο που λείπω ώστε να το αφήνω στο σχολείο και την οποία αναπληρώνω από τις άδειες μου την πληρώνω ακριβά με μπηχτές και κριτική από την διοίκηση.
Μου τονίζουν ότι εντός εισαγωγικών το επιτρέπουν από την “καλή καρδιά και ευαισθησία τους “
Πιάνοντας με από τον ώμο γελώντας και λέγοντας μου “μην παρεξηγηθώ και μου κάνεις καμιά αναφορά”…
Επισημαίνοντας μου εδώ και εκεί ότι εκείνοι στη θέση μου θα πλήρωναν “έξτρα γυναίκα ” να πηγαίνει το παιδί στο σχολείο…
Κι αναρωτιέμαι αν είχα τα χρήματα πιστεύουν θα ανεχόμουν αυτήν την πίεση.
Αυτά τα υπονοούμενα….Βέβαια δεν μου επιτρέπεται να κάνω δεύτερη δουλειά ώστε να τα εξασφαλίσω… Διότι είπαμε…έχω καθήκον!!!
Καλούμαστε λοιπόν να παρακαλάμε για κάτι που είναι θεσμοθετημενο με σχετική διαταγή και πρέπει εν έτη 2024 να ακούω από την δκση ότι ίσως η ηγεσία του στρατού θα πρέπει να επανεξετάσει αυτήν την παροχή προς τις μητέρες και ότι γι αυτό ίσως οι γυναίκες-μητέρες θα έπρεπε να ασχολούνται με πιο δημιουργικά επαγγέλματα όπως “μοδίστρες”…
Διότι το σύστημα θα αρχίσει να χωλαίνει…
Αναρωτιέμαι κύριοι χωρίς την γέννηση νέας ζωής…
Χωρίς την είσοδο νέων στο στράτευμα τι θα έχετε να διοικήσετε???
Ή μήπως θα εξομοιώσετε τους οπλίτες ηλεκτρονικά σαν να παίζεται βιντεοπαιχνιδι ώστε να νιώθετε ηγέτες…
Γιατί χωρίς μητέρες δεν υπάρχουν παιδιά…
Χωρίς παιδιά δεν υπάρχουν νέοι στρατιώτες…
Χωρίς στρατιώτες είστε σαν τον αξιωματικό στη σκακιέρα…ευάλωτοι και περιορισμένοι προς μία κατεύθυνση…
Αξίζει τελικά όλο αυτό το βάρος για μια στολή και ένα εθνόσημο…
Το αξίζουμε όλο αυτό…
Ή απλά να αποχωρήσουμε κρατώντας τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μας…
Δεν ζητάω τίποτα από ΚΑΝΕΝΑΝ…
ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΕΙΔΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ…
ΜΟΝΟ…
Τροφή για σκέψη από μια “ασήμαντη αξιωματικό χωρίς πλάτες χωρίς τηλέφωνα και χωρίς βαρύγδουπες αναφορές εν έτη 2024”.