Του Ηλία Προύφα
Πριν λίγη ώρα, το kranosgr.com έλαβε ένα μήνυμα – κραυγή αγωνίας – από στέλεχος του Στρατού Ξηράς, που δεν ζητά κάτι παράλογο, ούτε κάποιο προνόμιο. Ζητά μόνο λίγη ανθρωπιά.
Το στέλεχος αυτό είχε υποβάλει αίτηση για το ΕΤΑΚ, όπως προβλεπόταν. Όμως, στην περιοχή όπου υπέβαλε την αίτηση, δεν προβλέπεται τελικά να δημιουργηθεί ΕΤΑΚ. Η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι θα ακολουθήσει κανονικά η πορεία της τακτικής του μετάθεσης — η οποία του είχε κοινοποιηθεί εδώ και περίπου δύο μήνες.
Μέχρι και σήμερα όμως, καμία ημερομηνία μετάθεσης δεν έχει κοινοποιηθεί. Το αποτέλεσμα; Ένα στέλεχος με οικογένεια, με παιδιά, να βρίσκεται μετέωρο, σε καθεστώς αβεβαιότητας, χωρίς να μπορεί να προγραμματίσει το παραμικρό.
Η απόγνωση αποτυπώνεται με μια απλή φράση που έστειλε προς τον Αρχηγό:
«Πότε θα βρω σπίτι για να γράψω τα παιδιά μου στο σχολείο;»
Δεν ζητά παράλογες ελαφρύνσεις. Ζητά να γνωρίζει πότε θα μετατεθεί, ώστε να μπορεί να οργανώσει τη ζωή του, να βρει στέγη και να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη κανονικότητα για το παιδί του, ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που βιώνει την αβεβαιότητα του συστήματος μεταθέσεων. Όμως είναι άλλη μια κραυγή που αποδεικνύει ότι πίσω από κάθε «στέλεχος» υπάρχει ένας άνθρωπος. Ένας πατέρας. Ένας σύζυγος. Ένας πολίτης που ζητά σεβασμό για τη ζωή του και την οικογένειά του.
Κύριε Αρχηγέ,
Δεν αμφιβάλλουμε για τις προτεραιότητες και το δύσκολο έργο σας. Όμως αυτή η υπόθεση δεν είναι θέμα αριθμών, αλλά θέμα ανθρωπιάς. Και η ανθρωπιά δεν κοστίζει.
Έστω και την ύστατη ώρα, δώστε μια απάντηση. Μια ημερομηνία. Μια κατεύθυνση. Κάντε αυτό το μικρό βήμα που για το συγκεκριμένο στέλεχος θα σημαίνει τον ”κόσμο ολόκληρο”.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει δεν είναι μόνο η επιχειρησιακή ετοιμότητα, αλλά και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.