Του Ηλία Προύφα
Στην ελληνική δημόσια διοίκηση η γραφειοκρατία είναι μια γνωστή παθογένεια. Όταν όμως αυτή η αδράνεια ”χτυπά” ανθρώπους που σηκώνουν πολλαπλά βάρη – όπως οι στρατιωτικοί γονείς παιδιών με αναπηρία – τότε το πρόβλημα δεν είναι πια διαδικαστικό. Είναι ηθικό.
Ένα εν ενεργεία στέλεχος του Στρατού Ξηράς, πατέρας τέκνου με αναπηρία, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ακατανόητη υπηρεσιακή καθυστέρηση. Εδώ και αρκετό καιρό έχει υποβάλει ατομική αναφορά, ζητώντας – όπως δικαιούται – τη χορήγηση ειδικής άδειας 30 ημερών, προκειμένου να σταθεί δίπλα στο παιδί του. Η αναφορά προωθήθηκε έγκαιρα από τη Μονάδα του και την προϊσταμένη Διοίκηση, όμως, όπως καταγγέλλεται, ”παραμένει στα συρτάρια” της ΑΣΔΥΣ, χωρίς να έχει φτάσει ποτέ στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, το οποίο και είναι αρμόδιο να εκδώσει την εγκριτική διαταγή.
”Κάποιοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους στις πλάτες στελεχών που έχουν τέκνα ΑμεΑ”, αναφέρει με αγανάκτηση το στέλεχος, σε επιστολή του στο kranosgr.com. Το σχόλιο αυτό αποτυπώνει την απόγνωση ενός γονέα που δεν ζητά προνόμια, αλλά τον σεβασμό που οφείλει η Πολιτεία σε όσους υπηρετούν, ειδικά όταν σηκώνουν διπλό φορτίο – οικογενειακό και υπηρεσιακό.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι απλό: Πόσο δύσκολο είναι για έναν φάκελο να φτάσει από ένα γραφείο σε ένα άλλο, όταν πρόκειται για μια τόσο ευαίσθητη και επείγουσα υπόθεση;
Όταν οι διαδικασίες ”κολλάνε” χωρίς εξήγηση, το ανθρώπινο κόστος μεγεθύνεται. Και όταν η ίδια η Διοίκηση στέκεται εμπόδιο στην εφαρμογή πολιτικών πρόνοιας, τότε μιλάμε για μια θεσμική αποτυχία που απαιτεί άμεση διόρθωση.
Οι στρατιωτικοί δεν ζητούν χάρη. Ζητούν δικαιοσύνη. Και την αξίζουν.