Από την πρώτη στιγμή που άρχισαν να διαρρέουν οι πρώτες πληροφορίες για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, ομολογώ ότι τραβούσαμε κυριολεκτικά τα μαλλιά μας στην Βουλή με όσα διαβάζαμε.
Και εύλογα αναρωτιόμασταν:
πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να βάζει τόσο βαθιά το χέρι στην κορωνίδα της προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας και να παίζει, κυριολεκτικά, με τις ζωές, τις σταδιοδρομίες και το μέλλον χιλιάδων οπλιτών, στελεχών και αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων;
Όσο και αν προσπαθήσαμε να δικαιολογήσουμε αυτό το νομοσχέδιο-πείραμα, η απάντηση φαίνεται να είναι μία:
θεωρούν – εσφαλμένα – ότι έχουν το «άλλοθι» του 41% και την ανυπαρξία αντίστασης απο την αντιπολίτευση.
Έτσι, αυτό τους επιτρέπει να νομοθετούν ό,τι θέλουν, όπως θέλουν και όποτε θέλουν.
Χωρίς πραγματική διαβούλευση.
Χωρίς ουσιαστική συζήτηση.
Χωρίς ειλικρινή διάθεση συνεργασίας με αυτούς που υπηρετούν καθημερινά την άμυνα της χώρας.
Και το χειρότερο;
Το νομοσχέδιο αυτό προωθείται και ψηφίζεται από βουλευτές που αποδεδειγμένα δεν το έχουν διαβάσει όπως είδαμε στην αρμόδια επιτροπή, που αγνοούν βασικές έννοιες της στρατιωτικής πραγματικότητας και που αντιμετωπίζουν τις Ένοπλες Δυνάμεις ως ένα ακόμη διοικητικό πεδίο «αναδιάρθρωσης».
Αυτό δεν είναι απλώς ανευθυνότητα.
Είναι επικίνδυνη πολιτική επιλογή.
Ως μέλος της Εθνικής Αντιπροσωπείας, αλλά κυρίως ως ενεργός πολίτης αυτής της χώρας, το λέω ξεκάθαρα:
- η εθνική άμυνα δεν είναι παιχνίδι αριθμών
- οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι εργαστήριο πειραμάτων
- και οι στρατιωτικοί δεν είναι αναλώσιμοι
Γι’ αυτό και ζητώ, χωρίς μισόλογα: την ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ του νομοσχεδίου.
Όχι προσχηματικές «βελτιώσεις».
Όχι διορθώσεις της τελευταίας στιγμής.
Απόσυρση και επανεκκίνηση από μηδενική βάση, με σεβασμό, διάλογο και γνώση.
Πάμε να δούμε όμως, τα πιο επικίνδυνα σημεία του νομοσχεδίου – και γιατί συνιστούν θεσμική εκτροπή
Άλλωστε όποιος το έχει διαβάσει στοιχειωδώς, το γνωρίζει απόλυτα.
1. Προαγωγές με λογιστικά κριτήρια – Τέλος στην αξιοκρατία
Η εξέλιξη των στελεχών αποσυνδέεται πλήρως από την αξία, την εμπειρία, την επιχειρησιακή προσφορά και το φιλότιμο.
Οι προαγωγές επιτρέπονται μόνο αν «υπάρχει οργανική θέση».
- Δηλαδή, αν δεν υπάρχει θέση στον πίνακα, δεν υπάρχεις.
- Αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι υπηρεσιακή ομηρία.
- Δημιουργούνται συνειδητά στρατιωτικοί δύο και τριών ταχυτήτων.
2. Μισθολόγιο-παγίδα με κρυφούς χαμένους
Η κυβέρνηση μιλά για «αναδιάρθρωση» και «δικαιότερη κατανομή», χωρίς να εγγυάται ότι κανένα στέλεχος δεν θα χάσει ούτε ένα ευρώ.
- Αυτό μεταφράζεται σε ένα πράγμα: κάποιοι θα πληρώσουν τον λογαριασμό.
- Και συνήθως, τον πληρώνουν αυτοί που δεν έχουν φωνή: υπαξιωματικοί, ΕΠΟΠ και παλαιά στελέχη.
3. Υπαξιωματικοί και ΕΠΟΠ στο περιθώριο
Το νομοσχέδιο αντιμετωπίζει τον κορμό των Ενόπλων Δυνάμεων ως αναλώσιμο προσωπικό.
Χωρίς πραγματική προοπτική εξέλιξης, χωρίς θεσμική αναγνώριση, χωρίς σεβασμό.
- Στρατός χωρίς υπαξιωματικούς με ηθικό = στρατός σε αποσύνθεση.
- Αυτό δεν είναι εκσυγχρονισμός. Είναι υπονόμευση εκ των έσω.
4. Συγκέντρωση εξουσίας – Λιγότερη διοίκηση, περισσότερος έλεγχος
Ενισχύονται συμβούλια, επιτροπές και διοικητικοί μηχανισμοί, σε βάρος της ουσιαστικής διοίκησης και της επιχειρησιακής κρίσης.
- Περισσότερη γραφειοκρατία σε καιρό που απαιτείται ταχύτητα και αποφασιστικότητα.
- Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι υπουργικό excel.
5. Παρεμβάσεις στη στρατιωτική δικαιοσύνη
Αγγίζεται ένας θεσμός που θα έπρεπε να μένει μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες.
Όταν θολώνεις τα όρια της δικαιοσύνης στις Ένοπλες Δυνάμεις, σπας τον πυρήνα της πειθαρχίας και της εμπιστοσύνης.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα:
- Αυτό το νομοσχέδιο δεν διορθώνεται.
- Δεν «μακιγιάρεται» με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής.
- Πρέπει να αποσυρθεί στο σύνολο του.
Και όσοι το ψηφίσουν:
- είτε δεν το διάβασαν (όπως δήλωσαν ανερυθρίαστα στην αρμόδια επιτροπή θυμίζοντας εποχές…μνημονίων),
- είτε το διάβασαν και συναινούν συνειδητά σε αυτή την αποδόμηση.
Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα.
Η εθνική άμυνα δεν αντέχει άλλη άγνοια και άλλα πειράματα.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν χρειάζονται «χάρτες μετάβασης».
Χρειάζονται σεβασμό, αξιοκρατία και ανθρώπους που ξέρουν τι ψηφίζουν και γιατί το ψηφίζουν. Απο εμένα είναι ΟΧΙ.