Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, παρέστη χθες, Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2025, στην τακτική συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΒΕΑ), με αντικείμενο ζητήματα που άπτονται της Αμυντικής Βιομηχανίας.
Πριν τη συνεδρίαση ο κ. Δένδιας είχε κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Πρόεδρο του ΕΒΕΑ κ. Ιωάννη Μπρατάκο.
Κατά τη συνεδρίαση, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ενημέρωσε τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΒΕΑ για τις μεγάλες αλλαγές που υλοποιούνται στις Ένοπλες Δυνάμεις με τη μεταρρύθμιση «Ατζέντα 2030».
Ειδικότερα, προέταξε την ανάγκη στήριξης της εγχώριας παραγωγικής ικανότητας στον τομέα της Άμυνας. Σε αυτή την κατεύθυνση, όπως υπογράμμισε, το Μακροπρόθεσμο Πρόγραμμα Αμυντικών Εξοπλισμών για τα επόμενα 12 συν 8 χρόνια, επιτρέπει τον προγραμματισμό των εξοπλιστικών προγραμμάτων με σεβασμό στον δημοσιονομικό χώρο ο οποίος διατίθεται για την Άμυνα της χώρας.
Επίσης, έδωσε έμφαση στη δημιουργία ενός καινοτόμου αμυντικού οικοσυστήματος και τόνισε ως προς αυτό τη σημασία της Διεύθυνσης Καινοτομίας του ΓΕΕΘΑ και του Ελληνικού Κέντρο Αμυντικής Καινοτομίας (ΕΛΚΑΚ).
Κατά την συνεδρίαση, ο κ. Υπουργός ανέφερε συγκεκριμένα απευθυνόμενος στα μέλη του Δ. Σ. του ΕΒΕΑ:
«Κατ’ αρχήν, σας ευχαριστώ θερμά για τη μεγάλη τιμή που μου κάνατε να σας απευθύνω το λόγο και κάποιες σκέψεις. Πάντοτε λέω όταν απευθύνομαι σε μέλη Επιμελητηρίων, ότι αισθάνομαι ένα μέλος αυτής της οικογένειας. Ο πατέρας μου υπήρξε 20 χρόνια Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Κερκύρας, ήταν Αντιπρόεδρος της Ένωσης Επιμελητηρίων της Ελλάδος για αρκετά χρόνια.
Θεωρώ ότι τα Επιμελητήρια κύριε Πρόεδρε, μου επιτρέπετε τη σκέψη, έχουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο να παίξουν. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Δεν επελέγη μία άλλη νομική μορφή.
Υποδηλώνει αυτό τη στενή σχέση την οποία και εσείς αναφέρατε με την Πολιτεία και την ανάγκη της Πολιτείας και να συνομιλεί και να αντιλαμβάνεται.
Δεν σας κρύβω ότι – και δεν θέλω να σας κάνω κάποιο περιττό κομπλιμέντο – ότι η εισαγωγική σας τοποθέτηση υπήρξε για μένα μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη και σας ευχαριστώ για αυτό. Και γιατί το λέω: Συνήθως είναι κατανοητό αυτό το οποίο ζητείται από τον εμπορικό και βιομηχανικό κόσμο, από τον εκάστοτε Υπουργό Εθνικής Άμυνας της χώρας, η συμμετοχή των επιχειρήσεων στα αμυντικά προγράμματα. Τις περισσότερες όμως φορές στο παρελθόν, πρέπει να πω, επρόκειτο για συμμετοχή επιχειρήσεων οι οποίες στην πραγματικότητα αντιπροσώπευαν άλλες ξένες επιχειρήσεις.
Και η δική σας τοποθέτηση η οποία ήταν κατά πολύ σφαιρικότερη, για την ανάγκη προαγωγής της καινοτομίας, των startups, των επιταχυντών στην εγχώρια παραγωγή τεχνογνωσίας και επίσης στη συμμετοχή όλου αυτού του οικοσυστήματος στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, ήταν για μένα «μουσική» στα αυτιά μου.
Διότι αυτό δείχνει ότι το μεγαλύτερο Επιμελητήριο της χώρας έχει αντιληφθεί ποιος είναι πραγματικά ο ρόλος των επιχειρήσεων σε αυτή τη νέα προσπάθεια. Γι’ αυτό θα μου επιτρέψετε, κυρίες και κύριοι, να μην ακολουθήσω ένα κείμενο ομιλίας, το οποίο δεν προϋπέθετε την τοποθέτηση του Προέδρου σε αυτό το επίπεδο, που εν πολλοίς εξηγούσε αυτά τα οποία ο Πρόεδρος ήδη ξεκαθάρισε. Και αντίθετα εκτός κειμένου, να σας πω ευθέως τι προσπαθούμε να κάνουμε και θα είναι χαρά μου και με συγχωρείτε πολύ για τον περιορισμένο του χρόνου, να δεχθώ τις δικές σας παρατηρήσεις.
Παρακαλώ, λάβετε υπόψη σας ότι ουδείς και πάντως καθόσον με αφορά σίγουρα όχι εγώ, θεωρεί ότι είμαστε αλάνθαστοι. Άρα και η κριτική είναι απόλυτα καλοδεχούμενη, αν τα κίνητρά της είναι της βελτίωσης της ενιαίας μας προσπάθειας.
Κυρίες και κύριοι, μέχρι το 2004 οι δαπάνες της Πατρίδας μας για την άμυνα ξεπέρασαν τα 270 δις ευρώ. Ένα τεράστιο ποσό. Εάν αυτά τα χρήματα είχαν διατεθεί με σωστό τρόπο, η Πατρίδα θα είχε τελείως άλλες δυνατότητες και όσον αφορά τις επιχειρήσεις, αλλά και όσον αφορά τις αμυντικές της δυνατότητες.
Αν πάρουμε ένα μέτρο, η συμμετοχή του ελληνικού αμυντικού οικοσυστήματος αυτή τη στιγμή, στο ακαθάριστο προϊόν της, στο ΑΕΠ της χώρας, δεν υπερβαίνει το 0,5%. Είναι 0,4% περίπου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα θέματα.
Τι κάνουμε;
Πρώτον: Η σαφής αντίληψη ότι περνάμε σε μία νέα εποχή. Βεβαίως οι μεγάλες πλατφόρμες, πλοία, αεροπλάνα, άρματα μάχης, όλα αυτά, παίζουν το ρόλο τους.
Αλλά πολύ μεγαλύτερο ρόλο και αυτό μας τα απέδειξαν οι συγκρούσεις, τόσο στην Ουκρανία, όσο και στο Νότιο Καύκασο και στη Μέση Ανατολή, παίζει η καινοτομία και η δυνατότητα εφαρμογής της στο πεδίο. Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε και εμείς ένα τέτοιο οικοσύστημα το οποίο να μπορεί να ανταποκριθεί ακριβώς σε αυτόν τον ρόλο. Της καινοτόμου στήριξης της αμυντικής προσπάθειας της χώρας.
Δημιουργήθηκε αυτό το οποίο ονομάσαμε «Ατζέντα 2030». Έχει το ίδιο όνομα με την ευρωπαϊκή ατζέντα, αλλά έχουμε προηγηθεί κατά ένα χρόνο, όχι σύνηθες για την Ελλάδα. Να που έγινε. Αυτή η «Ατζέντα 2030» είναι ολιστική. Είναι μία ολιστική προσέγγιση. Σας το λέω εν απολύτω συνειδήσει ότι αλλάζει τα πάντα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Δε θα επεκταθώ στα θέματα που αφορούν την δομή δυνάμεων, αυτά λιγότερο απασχολούν εσάς και αν είχαμε καιρό θα το έκανα με χαρά. Θα εξηγήσω όμως πως όσον αφορά το οικονομικό αποτύπωμα επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ενάρετο παράδειγμα, το οποίο θα μου επιτρέψετε την «αλαζόνα προσέγγιση» μπορεί να αντιγραφεί και στο ευρύτερο ελληνικό Δημόσιο.
Το πρώτο που δεν μας χαρακτηρίζει ως κράτος, δεν μας χαρακτηρίζει και ως έθνος, είναι ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός. Για πρώτη φορά λοιπόν καταθέσαμε και εγκρίθηκε δωδεκαετής προϋπολογισμός εξοπλιστικών. Και όχι μόνο οικονομικός, αλλά και συστημάτων και στην πραγματικότητα εικοσαετής, γιατί συνοδεύεται και με άλλο προγραμματισμό και για τα επόμενα οκτώ χρόνια.
Άρα, υπάρχει ορατότητα και σε όποιον θέλει να επενδύσει και σε όποιον θέλει να ασχοληθεί, για το τι έχει επιλέξει η χώρα ως στρατηγική κατεύθυνση στα εξοπλιστικά τα επόμενα είκοσι χρόνια από σήμερα.
Το δεύτερο πράγμα το οποίο επέβαλα και υιοθετήθηκε απολύτως, είναι η απορρόφηση από τις Ένοπλες Δυνάμεις και από την εκάστοτε Ηγεσία τους, των διδαγμάτων της τεράστιας οικονομικής κρίσης που βιώσαμε όλοι την περίοδο ’10 – ’19. Και εξηγούμαι:
Γιατί φτάσαμε στην κρίση του ’10; Φτάσαμε για δύο βασικούς λόγους. Μπορεί να υπήρχαν πολλοί άλλοι, αλλά οι δύο ήταν κορυφαίοι. Το ένα ήταν το δημόσιο χρέος και το άλλο ήταν το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών. Το έλλειμα στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών.
Απλά πράγματα. Πολύ περισσότερες εισαγωγές από εξαγωγές. Επιχειρούμε στο δικό μας πλαίσιο να τα διορθώσουμε και τα δύο.
Στο πρώτο, με ποιόν τρόπο;
Αυστηρή τήρηση του δημοσιονομικού μας χώρου. Αυστηρή. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις εξοπλιστικό πρόγραμμα εάν δεν λαμβάνεις υπόψη σου τις δαπάνες. Και εγώ μπορεί να θέλω η Πατρίδα μου να έχει 30 αεροπλανοφόρα, όμως το δωδεκαετές εξοπλιστικό κινείται εντός του υπάρχοντος δημοσιονομικού χώρου με αυστηρότητα.
Και ακόμα με το SAFE, το οποίο διαφημίστηκε αρκετά και το οποίο έχει τα προβλήματά του. Δεν προλαβαίνουμε τώρα να ασχοληθούμε ίσως πολύ με αυτό, αλλά αν θα θέλατε σε κάποια ερώτηση να εμβαθύνω. Και αυτό κινείται πάλι εντός δημοσιονομικού χώρου. Ξεκαθάρισα στους επιτελείς ότι η υπέρβαση του δημοσιονομικού χώρου δεν είναι επιτρεπτή. Μια άρρωστη οικονομικά χώρα δεν μπορεί ποτέ να είναι στρατιωτικά ισχυρή και αυτό απεδείχθη με τον πιο περίτρανο τρόπο, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Σοβιετική Ένωση ήταν πανίσχυρη στρατιωτικά ακόμη και τη στιγμή της κατάρρευσής της. Πού οδήγησε αυτό;
Η δεύτερη αιτία την οποία επίσης προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε και να δημιουργηθεί ένα ενάρετο παράδειγμα, είναι η εξαγωγιμότητα των παραγομένων ή να το πω αλλιώς. Να σταματήσουν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να αγοράζουν τα πάντα από τα ξένα ράφια, άρα να δημιουργούν ένα επιπλέον πρόβλημα στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών. Αυτό δεν μπορεί να διορθωθεί αύριο το πρωί. Αλλά μπορεί να ξεκινήσει μια ενάρετη προσπάθεια.
Για αυτό δημιουργήθηκε το ΕΛΚΑΚ. Δηλαδή, η Ελλάδα δεν πρόκειται αύριο το πρωί να φτιάξει αεροπλάνο 6ης γενιάς.
Μπορεί να φτιάξει όμως πολλά άλλα πράγματα. Και κυρίως καινοτόμα πράγματα, διπλής χρήσης, τα οποία μπορεί να είναι εξαγώγιμα. Το ΕΛΚΑΚ, δεν είναι μία ιδέα που ήρθε σε εμένα, εγώ είμαι δικηγόρος, δικηγόρος επιχειρήσεων, corporate law κάνω όταν είμαι ιδιώτης και δεν είμαι σε αναστολή όπως τώρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πού πάνε τα πράγματα.
Το ΕΛΚΑΚ είναι μία προσαρμογή ξένων προτύπων, των ΗΠΑ, του Ισραήλ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, όπου τι κάνει; Δημιουργεί μία διαφορετική νοοτροπία στο στράτευμα. Και εξηγούμαι:
Εκτός από το ΕΛΚΑΚ το οποίο δημιουργήθηκε, δημιουργήσαμε στις Ένοπλες Δυνάμεις την 6η Διεύθυνση Καινοτομίας. Τι κάνει η 6η Διεύθυνση Καινοτομίας; Διδάσκει τις Ένοπλες Δυνάμεις όχι να ζητάνε προϊόντα «θέλω να μου αγοράσετε αυτό, ένα anti–drone σύστημα» παραδείγματος χάριν. Αλλά να ρωτάνε, να διατυπώνουν προβλήματα και ερωτήσεις: «Έχω την ανάγκη να αντιμετωπίσω μεγάλο αριθμό drones σε θαλάσσιο περιβάλλον. Ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε αυτό;».
Το ΕΛΚΑΚ παίρνει το ερώτημα, το μεταφέρει στο οικοσύστημα και ζητά από το οικοσύστημα να προτείνει απαντήσεις. Αξιολογούν οι Ένοπλες Δυνάμεις τις απαντήσεις και το ΕΛΚΑΚ είναι έτοιμο να χρηματοδοτήσει το πρωτότυπο το οποίο πάλι οι Ένοπλες Δυνάμεις ελέγχουν.
Ένα μεγάλο πρόβλημα που υπήρχε μέχρι τώρα είναι ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις, οι μικρές συνήθως καινοτόμες επιχειρήσεις – startups στις οποίες αναφέρθηκε προηγουμένως ο Πρόεδρος – που έστω και αν δημιουργούσαν κάτι πρωτοποριακό, δεν είχαν πουθενά να το δοκιμάσουν.
Φαντάζεστε ότι δεν μπορείς να πάρεις το μέσο μεταφοράς της Αθήνας και να πας με ένα drone απόρριψης εκρηκτικού φορτίου και να το δοκιμάσεις στο Πεδίο του Άρεως. Ή δεν μπορείς να πάρεις ένα anti–drone σύστημα να το δοκιμάσεις. Πού και πώς; Ή δεν μπορείς να πάρεις ένα υποθαλάσσιο σύστημα ανίχνευσης υποβρυχίων, πού θα το δοκιμάσεις αυτό εάν δεν σε βοηθήσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις;
Έχει δημιουργηθεί, λοιπόν, ένας ενάρετος κύκλος μεταξύ του οικοσυστήματος, του ΕΛΚΑΚ και της Διεύθυνσης Καινοτομίας, που επιτρέπει την αμφίδρομη διατύπωση ερωτήσεων και απαντήσεων με τη δημιουργία πρωτοτύπου και τον έλεγχο της συμπεριφοράς αυτού του πρωτοτύπου. Και από εκεί και πέρα της αγοράς του συστήματος που δίνει αυτό που λέγεται «proof of sales». Μετατρέπει μία μικρή startup, όπως θα μου λέγατε εσείς, σε bankable, που σημαίνει ότι μπορεί να πάει στην τράπεζα και να χρηματοδοτηθεί. Γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καμία ελπίδα να έχει πρόσβαση σε δανεισμό. Και επίσης δίνει την δυνατότητα να πάει στο εξωτερικό και να παρουσιάσει ένα προϊόν που ήδη οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν αξιολογήσει και έχουν αποκτήσει.
Στην τελευταία άσκηση που κάναμε στην Θράκη με τον τίτλο «Αίσιος Οιωνός», εάν θυμάμαι καλά, 37 ελληνικές επιχειρήσεις, είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν πρωτότυπες κατασκευές τους στο πλαίσιο άσκησης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Δεν έχει υπάρξει αυτό ξανά στην πατρίδα μας. Ούτε ως σύλληψη, πόσο μάλλον ως εκτέλεση.
Όλα αυτά λοιπόν, δημιουργούν μία δυνατότητα χρηματοδότησης τώρα. Το ΕΛΚΑΚ έχει δύο Funds πίσω του τα οποία χρηματοδοτούν λύσεις αναλόγως, το TRL, το readiness level. Αλλιώς χρηματοδοτούμε readiness level 1, 2, 3, στην πραγματικότητα σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ιδέα, δεν μπορούν να δοθούν χρήματα. Αλλιώς χρηματοδοτούμε readiness level 8, 9, που σημαίνει στην πραγματικότητα εξελιγμένο προϊόν.
Όμως, έχουν δεσμευτεί χρήματα από τον εξοπλιστικό προϋπολογισμό 1,5%, κλεισμένο, δεν μπορεί να διατεθεί για κάτι άλλο, αλλά για χρηματοδοτηθεί η έρευνα, να μπορεί δηλαδή μία startup επιχείρηση, με τον τρόπο που σας περιέγραψα προηγουμένως, να έχει δυνατότητα ώστε να φτιαχτεί αυτό το προϊόν.
Και επίσης ένα επιπλέον 1% για τη διάθεση για την αγορά τέτοιων προϊόντων τα οποία επίσης απαγορεύεται να διατεθούν με άλλο τρόπο. Τι σημαίνει απαγορεύεται να διατεθούν με άλλο τρόπο; Εάν οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν διαθέσουν αυτά τα χρήματα με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορούν να διαθέσουν αυτά τα χρήματα. Αυτά τα χρήματα προσαυξάνουν τα χρήματα του επόμενου χρόνου, πάλι για τον ίδιο σκοπό. Γιατί και οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να διδαχθούν. Είναι μία ολόκληρη αλλαγή σκέψης.
Ορθά οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν μεταρρυθμίζονται από κάτω προς τα πάνω. Η κουλτούρα είναι κουλτούρα υπακοής στην διαταγή, και σωστά, έτσι πρέπει να είναι. Μεταρρυθμίζονται από πάνω προς τα κάτω που σημαίνει ότι πρέπει να διδάξουμε το ενάρετο παράδειγμα. Το ΕΛΚΑΚ, λοιπόν, λειτουργεί στην πραγματικότητα ως επιταχυντής ώστε να μπορέσουμε να πάμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε.
Έχουμε περισσότερες επιτυχίες από αυτές που έχουμε ανακοινώσει. Ορισμένα πράγματα δεν λέγονται στον τομέα αυτό, αλλά η μια διαφημισμένη – και το κάνουμε μετά λόγου γνώσεως γιατί τη διαφημίζουμε – επιτυχία αυτού του τρόπου είναι ο «Κένταυρος».
Και τι είναι ο «Κένταυρος»; Ο «Κένταυρος» είναι η απάντηση του ελληνικού οικοσυστήματος – στο οποίο σε αυτή την περίπτωση μετέχει και η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία – σε ένα βασικό ερώτημα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που είναι εξ’ ανάγκης το πρώτο που έπρεπε να τεθεί: Πώς αντιμετωπίζω σμήνη drones συγκεκριμένης περιγραφής. Η συγκεκριμένη περιγραφή αναφέρεται κυρίως στα συστήματα της γειτονικής μας χώρας. Το ελληνικό αμυντικό οικοσύστημα εμφάνισε την απάντηση αυτή που λέγεται «Κένταυρος».
Και ο «Κένταυρος», αφού δοκιμάστηκε πρώτα ως προς τη δυνατότητα να ανεύρει τα drones στα νησιά, από εκεί και πέρα τοποθετήθηκε σε φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα με απόλυτη επιτυχία, κατέρριψε drones των Χούθις και από εδώ και πέρα ο «Κένταυρος» θα είναι πάνω σε κάθε ελληνική φρεγάτα. Και ο Κένταυρος είναι 50% φθηνότερος από την αγορά ενός ανάλογου συστήματος στο εξωτερικό.
Και επίσης είναι εξελίξιμος και επίσης είναι εξαγώγιμος. Στο πλαίσιο του SAFE έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για αγορά σημαντικότατου αριθμού «Κενταύρων» χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Κυπριακή Δημοκρατία.
Αυτό λοιπόν που στοχεύουμε να κάνουμε είναι ακριβώς αυτό, τη συνέχιση του προγράμματος, ήδη δε το ΕΛΚΑΚ εξετάζει, αν θυμάμαι καλά, 18 άλλα τέτοια συστήματα. Ανά τρίμηνο του 2026 θα έχει τρία – τέσσερα και ήδη τέσσερα από αυτά είναι νομίζω σχεδόν έτοιμα μέσα στον τρέχοντα χρόνο, δηλαδή το 2025.
Νομίζω, λοιπόν, ότι όλο αυτό λειτουργεί με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο από ό,τι τώρα ξέραμε. Σε αυτό, σας παρακαλώ, προσθέστε το 25% το οποίο με την υπογραφή μου έχει καθιερωθεί ως ποσοστό. Η χώρα μας δεν θα αποκτά από εδώ και πέρα κάτι στο οποίο δεν θα υπάρχει ελληνική συμμετοχή της τάξεως του 25%.
Και για να συνεννοηθούμε, αυτό το οποίο επιδιώκουμε δεν είναι 25% υπό – κατασκευαστικό έργο απλώς. Επιδιώκουμε συμμετοχή στην τεχνογνωσία του συστήματος.
Αύριο θα προτείνω, στις 9 του μηνός, στο ΚΥΣΕΑ, την αγορά συστημάτων πυραυλικού πυροβολικού. Το έχω πει ήδη. Με τη χώρα με την οποία θα υπογραφεί συμφωνία κτήσης, ο όρος δεν θα είναι να υπάρχει απλώς 25% ελληνική συμμετοχή στο σύστημα, θα είναι να μεταφερθεί τεχνογνωσία για το σύστημα, ώστε να μπορούν τα ελληνικά μυαλά να το εξελίξουν.
Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί προσαρμογή, να μπορούμε εμείς να κάνουμε την προσαρμογή, όχι απλώς να πρέπει να το «πακετάρουμε», να το πετάξουμε και να πάμε να αγοράσουμε από τον προμηθευτή ένα άλλο.
Ήταν ο πάγιος τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε η χώρα έως σήμερα. Άρα το 25%, αυτό είναι 25% που όχι απλώς επενδύεται στη χώρα, αλλά μοχλεύει τεχνογνωσία στη χώρα η οποία θα παράξει νέα αποτελέσματα. Και ελπίζω εξαγώγιμα αποτελέσματα. Γιατί εσείς το ξέρετε καλύτερα από εμένα, το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών παραμένει παθητικό και σημαντικά παθητικό.
Ελπίζουμε δηλαδή από πελάτες να γίνουμε στην αρχή συμπαραγωγοί και στο τέλος της ημέρας παραγωγοί. Και θα μου πείτε «η Ελλάδα, μια μικρή χώρα είναι δυνατόν;» Και βέβαια είναι δυνατόν.
Πώς τα κατάφερε το Ισραήλ; Το Ισραήλ πολέμησε το ’73 χωρίς να παράγει ούτε ένα σύστημα. Και αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας κατά κεφαλήν προϊόντων προηγμένης τεχνολογίας στον πλανήτη. Και τα προϊόντα αυτά είναι διπλής χρήσης.
Το drone μπορεί να πηγαίνει και να παραδίδει πυρομαχικά, μπορεί να πηγαίνει και να παραδίδει και προϊόντα. Το σύστημα ελέγχου μιας τέτοιας παράδοσης πολύπλοκης, γιατί είναι πάρα πολλά συστήματα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί από εταιρείες όπως η Amazon ή άλλες εταιρείες – και ελληνικές εταιρίες για να πηγαίνουν τα προϊόντα στο σπίτι του καθενός.
Φαίνεται περίεργο, το καταλαβαίνω. Δεν είναι τόσο μακριά. Η υιοθέτηση της τεχνητής νοημοσύνης μέσα στα συστήματά μας σε ένα εξελιγμένο command and control, φαίνεται κάτι που δεν είναι στη νοοτροπία μας, όμως είναι απαραίτητο. Και να το εξηγήσω γιατί είναι απολύτως απαραίτητο.
Τη στιγμή που βλέπει κάποιος μια εισερχόμενη απειλή, παραδείγματος χάρη ένα drone το οποίο μπορεί να κοστίζει 100.000 ευρώ, εάν αποφασίσει να το αντιμετωπίσει πατώντας ένα κουμπί και εκτοξεύοντας εναντίον του έναν Patriot πύραυλο που κάνει 2,5 εκατομμύρια και αν αυτό γίνει 10 φορές, η χώρα οδηγείται σε πτώχευση.
Πρέπει να μπορεί το σύστημά μας να είναι αρκετά ευφυές για να διαβάζει την απειλή, να την προτεραιοποιεί και να επιλέγει και τον τρόπο αντίδρασης από εκατοντάδες χιλιάδες αισθητήρες που υπάρχουν σε όλη την επικράτεια, στα νησιά, στα πλοία, στα άρματα μάχης. Στον απλό στρατιώτη τον οποίο εξοπλίζουμε τελείως διαφορετικά.
Όλο αυτό για να μπορέσει να έχει έννοια για την Πατρίδα, πρέπει να έχει ελληνική τεχνογνωσία. Και δεν έχει έννοια να σας πω πόσο χρήσιμη και εξαγώγιμη ως προϊόν είναι αυτή η τεχνογνωσία.
Την ίδια νοοτροπία που ακολουθούμε την ακολουθούν και μια σειρά από άλλα πράγματα. Για να βελτιώσουμε το επίπεδο ζωής των στελεχών μας, γιατί τώρα εσείς είστε άνθρωποι της αγοράς και νομίζω μπορώ να σας μιλάω καθαρά και ειλικρινά.
Το επίπεδο των μισθών που πληρώνουμε στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι επαρκές. Διαβάζετε στις εφημερίδες «φεύγουν αξιωματικοί» κλπ.
Ναι, είναι εν μέρει αλήθεια. Βεβαίως φεύγουν. Όταν η ελεύθερη αγορά προσφέρει 3 και 4 και 5 φορές καλύτερα χρήματα σε αυτά τα στελέχη τα οποία είναι πολύ καλά στελέχη, εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό στη μεγάλη του πλειοψηφία.
Τι κάνουμε λοιπόν; Το πρώτο πράγμα που δεν κάνουμε είναι να πάμε στον Έλληνα φορολογούμενο και να του πούμε «φέρε και άλλα λεφτά». Για έναν απλό λόγο, γιατί δεν έχει. Δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η δουλειά. Ή να το πω με πιο επιστημονικούς όρους, δεν μπορεί το δημόσιο να απορροφά όλο και περισσότερους πόρους από τον ιδιωτικό τομέα, δεν γίνεται αυτό. Ακολουθήσαμε λοιπόν μια ενάρετη πορεία εξοικονόμησης. Και από αυτή την πορεία εξοικονόμησης συγκεντρώθηκαν άνω των 160 εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία αυτά είναι που χρηματοδοτούν τις αυξήσεις των μισθών των στελεχών μας που θα ψηφιστούν μέχρι τις 8 Ιανουαρίου από τη Βουλή των Ελλήνων. Και είναι σημαντικές αυξήσεις.
Και δεν σας κρύβω ότι του χρόνου, αν μας έχει ο Θεός καλά και αν είμαι στην ίδια θέση, θα υπάρξει νέος κύκλος εξοικονομήσεων, γιατί νομίζω ξέρω πώς μπορούμε, χωρίς να μειώνουμε τις δυνατότητές μας, να εξοικονομούμε χρήματα.
Οι μεγάλες εξοικονομήσεις που κάναμε είναι από το κλείσιμο Στρατοπέδων για τις οποίες ξέρω ότι υπήρξε διαμαρτυρία πολλών μικρών κοινωνιών. Σέβομαι την διαμαρτυρία, αλλά δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει 800 τόσα στρατόπεδα. Δεν είναι δυνατόν. Άρα λοιπόν υπάρχουν πολλά άλλα παρόμοια τα οποία μπορούν να μας επιτρέψουν να εξοικονομήσουμε χρήματα.
Θα κάνουμε δεύτερο κύκλο αυξήσεων του χρόνου, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτός ο κύκλος αυξήσεων δεν είναι με δαπάνη του Έλληνα φορολογούμενου. Ή αν θέλετε δεν είναι με επιπλέον δαπάνη.
Το δεύτερο θέμα είναι τα ζητήματα των ασφαλιστικών ταμείων των Στρατιωτικών, των Μετοχικών Ταμείων. Εκεί επί τη βάσει των εξοπλιστικών οριοθετήσαμε έναν τρόπο αλλά κάναμε και κάτι άλλο, με ποσοστώσεις μεταξύ Στρατού, Ναυτικού, Αεροπορίας.
Παλιότερα τι γινόταν. Όποιος Κλάδος έπαιρνε το οπλικό σύστημα έπαιρνε τις κρατήσεις. Και έχεις έναν Κλάδο που το ταμείο μπορεί να ήταν «στον ουρανό» γιατί οι πλατφόρμες του ήταν πάρα πολύ ακριβές. Δεν αναφέρομαι ονομαστικά για να μην προσβάλω κανένα από τα τρία. Και ένα άλλο του οποίου οι πλατφόρμες ή δεν αγοραζόντουσαν ή ήταν πιο φτηνές, και έμπαινε ο προϋπολογισμός να το καλύψει. Αυτό δεν είναι επιτρεπτό.
Ένα άλλο πράγμα το οποίο κάναμε και καταλήγω με αυτό γιατί θα ήθελα να σας ακούσω, είναι το Στεγαστικό. Γιατί το λέω το Στεγαστικό; Γιατί νομίζω είναι το παράδειγμα αντίθετο από αυτό που συνήθως γίνεται.
Πολλές φορές κόμματα της αντιπολίτευσης στη Βουλή μου έκαναν κριτική επί πραγματικού ζητήματος και μου είπαν πρέπει να επιδοτείς το ενοίκιο των στελεχών.
Πράγματι, όταν στέλνουμε ένα στέλεχος σε μια περιοχή της χώρας, ιδίως σε μια τουριστική περιοχή της χώρας, πάρτε παράδειγμα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, το ενοίκιο που καλείται να πληρώσει είναι τέτοιο που είναι πάνω από το μισό μισθό του. Είναι απαράδεκτο. Έχει υποχρέωση η πατρίδα αφού τον μεταθέτει να του καλύπτει το κόστος της στέγης του.
Αλλά πώς το κάνουμε; Με το περίσσευμα των κρατήσεων από τον εξορθολογισμό των Μετοχικών Ταμείων. Εμείς δεν επιδοτούμε το ενοίκιο όπως μας ζητήθηκε από την αντιπολίτευση. Έχουμε δημιουργήσει το μεγαλύτερο στεγαστικό πρόγραμμα που υπάρχει ποτέ στην Ελλάδα.
10.000 και επιπλέον σπίτια κατασκευάζονται, ο αριθμός που κατασκευάζουμε είναι περισσότερα από 1. 000 σπίτια τον χρόνο και είμαστε απολύτως εντός του προγράμματος στο οποίο υπάρχει και επισκευή άλλων 7.000. Δηλαδή 7.000 ακίνητα που καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Με μια απλή συλλογιστική που εσείς σαν άνθρωποι της αγοράς την καταλαβαίνετε. Στη στέγη αυτή τη στιγμή υπάρχει θέμα προσφοράς. Δεν προσφέρεται επαρκή σε αριθμό στέγη.
Αν επιδοτείς το ενοίκιο τι κάνεις; Επιδοτείς τη ζήτηση. Άρα θα αυξάνεις ακόμα περισσότερο τα μισθώματα. Είναι κλασικό λάθος. Προσπαθώ στη Βουλή να το εξηγήσω και πολλές φορές μιλάω σε ώτα μη ακουόντων. Η λύση είναι όταν έχεις πρόβλημα προσφοράς, να πας στην προσφορά, δεν μπορείς να ενισχύσεις τη ζήτηση θεωρώντας ότι κάνεις κάτι καλό. Σε δεύτερο χρόνο και τον πληθωρισμό τροφοδοτείς και τα ενοίκια ανεβάζεις και την δουλειά σου δεν κάνεις.
Συνολικά λοιπόν, καταλήγω και σας ευχαριστώ, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα ενάρετο υπόδειγμα το οποίο επίσης να μπορεί, εκτός από το να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση των δυο βασικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, της δημιουργίας πλούτου και της βελτίωσης στη σχέση εισαγωγών-εξαγωγών, να αντιμετωπίσει και άλλες ανάγκες με τρόπο που να είναι οικονομικά ορθολογικός και ενάρετος.
Και στο τέλος της ημέρας να διασφαλίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο διότι πιστεύω, από καρδιάς, δεν το λέω σχηματικά, ότι αν πραγματοποιηθούν όσα έχουμε σχεδιάσει το 2030 η χώρα θα έχει τις ισχυρότερες Ένοπλες Δυνάμεις που είχε ποτέ στην ιστορία της. Οποτεδήποτε, με οποιαδήποτε παράμετρο.
Αρκεί να είμαστε συνεπείς και σοβαροί. Και βεβαίως αυτό θα εννοούσε ένα οικοσύστημα για το οποίο νομίζω μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι, γιατί και αυτό με τη σειρά του θα συνεισφέρει.
Και σε αυτό όμως χρειαζόμαστε τη δική σας συνεργασία, τη δική σας βοήθεια και δεν το κρύβω και τη δική σας ειλικρινή κριτική.
Σας ευχαριστώ θερμά για την ευκαιρία να σας απευθυνθώ σήμερα».
